Երեկ կարդացի կյանքումս ամենածանր լուրը… Հնարավոր չի, իրոք հնարավոր չի նկարագրել զգացողությունները, որովհետև երբեք նման զգացողություն չեմ էլ ունեցել։ Սա ինչ-որ նոր բան է, նոր դատարկություն, ավելի ճիշտ, դատարկություն, որն ամբողջությամբ լցված է մեկ բանով՝ երազանքով...

Չփորձեք հանձնվել, թևաթափ լինել ու հուսահատվել, մտքներովդ չանցնի հրաժարվել Արցախից: Դա է ուզում թշնամին:

Դե եկ ու մի խելագարվիր, երբ աչքիդ առաջ, ժամերի ընթացքում Արցախդ հայաթափվում է, երբ կրկին հայրենազրկվում ես, կոտորվում, ճակատագրեր ու ինքնություն խեղվում, կրկին պանդուխտ ու փախստական դառնում:

Հազարավոր հայաստանցիներ իրենց սրտերն ու դռներն են բացել արցախցիների առաջ...

Արցախի հետ կատարվածը ողբերգություն է, որին դեռ չենք հավատում:

Վերջին օրերին Արցախի հիմնախնդիրը նորից դարձավ հայ ժողովրդի համախմբման հիմնական գործոնը։

Բոլոր տիպի ուժային կառույցների լեյտենանտից մինչև գեներալ գնդապետներ, գիտության և կրթության տարբեր ոլորտների` ասպիրանտից մինչև դոկտոր-պրոֆեսորներ, բիզնես ոլորտների սկսնակ ձեռներեցից մինչև հայտնի միլիոնատերներ, օրդինատորից մինչև կլինիկայի ղեկավարներ, նախկին պաշտոնյաներից մինչև ներկա ազգադավ կապիտուլյանտներ, գրողներ, լրագրողներ, մանկավարժներ, վաստակավոր արտիստներ, արվեստի և մշակույթի գործիչներ, իրավունքի ոլորտի մասնագետներ...

Մարտակերտի շրջանի բնակչությունը տարհանված է, հայկական Մարտակերտը` Աղդարա է դարձել` ադրբեջանական դրոշով։

«Երրորդ օրն է տանն ենք գիշերում: Տարօրինակ զգացողություն է, կարծես ոչինչ էլ չի եղել, երազ էր, անցավ գնաց: Մի տեսակ դատարկություն է մեր ներսում, բոլորիս` Արցախում ապրող ամեն մարդու:

Չչարանաք ու չնեղսրտեք ձեր բնակավայրերում այս օրերին հաստատված արցախահայության հնարավոր վերաբերմունքից։ Տունն ու տեղներդ տաք նստած, ամուսին ու երեխա պինդ գրկած՝ չշտապեք պիտակավորել ու բամբասել այդ մարդկանց։